De pre-historische Talayot van Mallorca – Transmissie uit een matriarchaat – Slakkenhuisspiraal als blauwdruk voor een onderaardse vrouwentempel.

Hallo beste lezer,

Op onderzoek uit

Het voelde als een cadeau om te ontdekken dat op het eiland Mallorca, waar ik voor mijn werk terechtgekomen was, de stemmen van onze voorouders tot mij gingen spreken. Gekoppeld aan een week waar wij op een zeilschip een cursusgroepje begeleidden, trok ik met partner in een gehuurd autootje over dit eiland, midden in de blauwe Middellandse Zee. In een gidsje vond ik het verhaal over de Talayottijd, circa 2000 jaar voor onze jaartelling. De restanten van reusachtige bouwwerken, vrouwentempels en steencirkels uit deze tijd vind je terug op een heel aantal eilanden in de Middellandse Zee. Vooral op Malta en het kleine eiland Gozo vind je prachtige tempels waarvan de plattegrond de vormen van een vrouwenlichaam heeft. In de baarmoeder bevindt zich dan het heiligdom. Dit heeft mij altijd erg aangesproken. En blij verrast ontdekte ik overblijfselen van deze cultuur op Mallorca, dat natuurlijk hemelsbreed niet zo ver van Malta af ligt.

Op bezoek bij de Talayotcultuur

Van de hoofdstad Palma leidt een zonnige snelweg naar de stad Lluchmayor en vandaar voert een kleine weg door olijfboomgaarden naar de zee via Capocorb Vell naar Cap Blanc. Bij Capocorb moet je opletten om de bordjes voor de archeologische opgravingen niet te missen. Er is daar een heel dorp blootgelegd. Je koopt een kaartje bij een gezellig blokhutje waar je ook wat kunt eten en drinken onder een afdak met klimplanten.

Vandaar kun je zelf het droge terrein oplopen. In het gidsje lees ik: ‘de woon- en wachttorens van deze Talayotnederzetting bestaan uit reusachtige zandstenen blokken en stammen uit de bronstijd. De structuur van de vroegere woonhuizen is nog goed te herkennen.’

Ik kijk eens om mij heen. Hier en daar staan oude steeneiken en werpen hun welkome schaduw in de hete zon. Het is een licht heuvelachtig landschap met ruines en akkertjes. De dikke muren zijn inderdaad verbazend, zelfs de overblijfselen van schapenstallen en kippenhokken lijken wel door Asterix en Obelix gebouwd te zijn. Ik klim wat oude trapjes op en nu lopen we in de hete zon over de bovenkant van grote afgebrokkelde muren. Je kunt de hele omgeving zien. Zou dit een paleis geweest zijn? Ik ben gewend om mijn voeten te volgen als ik op zulke plekken ben, want iets in mij brengt mij als een kompas naar plaatsen van kracht of plaatsen waar nog een verhaal te vinden is.

Zo wordt ik nu ook aangetrokken langs dit labyrint van oude muren door een ronde toren op de verste hoek van het ruïnedorp. Er zijn meer van deze restanten van ronde torens te zien, maar deze trekt mij aan. Als ik binnenkom voel ik iets gebeuren. Er is een opening op de verhoogde vloer. Het ziet er uit als een soort lage kast van steen waar je aan één kant naar binnen zou kunnen kruipen. Als ik in mijn foldertje kijk wordt er geschreven over een heiligdom dat zich onder deze Talayottoren bevindt. Jammer genoeg heeft het erg geregend voor we hier kwamen en is er veel natte klei naar binnen gestroomd. De opening is nu te klein en dat vind ik heel erg jammer.

Er is wat schaduw van een muur en daar ga ik op een brede steen zitten want ik wil mij verbinden met deze plek. Mijn partner gaat verder op onderzoek uit. Het is fijn zoals hij mij de ruimte geeft voor mijn eigen ervaringen.

Visioen, transmissie uit een matriarchaat

Als ik mijn ogen sluit valt het mij op hoe stil het is. Ik hoor alleen het ruisen van wat dorre grashalmen tussen de stenen en hoog in de enorme lege trillende lucht een klein vogeltje. Mijn ademhaling wordt steeds rustiger. Eeuwen lijken van me af te glijden en de stenen waar ik tegenaan leun beginnen hun verhaal te vertellen. Ik krijg er beelden bij. Nu zie ik levendig een kleine oude vrouw dynamisch en vol energie. Haar hele gezicht is doorgroefd met bruine rimpeltjes en haar bruine ogen stralen een intelligentie en wijsheid uit waarnaar geluisterd zal worden. Zij is klein van stuk en op haar hand die zij als een vogelpootje met een magere onderarm naar een paar grotere mannen uitstrekt, ligt een witte landschelp. De mannen kijken naar deze schelp vol aandacht en eerbied voor deze oude wijze vrouw. ‘Zo wil ik de tempel hebben’, zegt de vrouw tegen de mannen en ze houdt het witte slakkenhuisje met zijn mooie spiraalvorm met de punt naar beneden op haar handpalm. Ik herken de witte schelp want er liggen er hier heel wat tussen de groene planten die hier en daar in de lagere valleitjes de aarde bedekken. Ze hebben een heel bijzondere vorm, breed, iets afgeplat, bijna transparant wit en met een prachtige spiraal.

Het slakkenhuis als blauwdruk voor de vrouwentempel

Nu is de tempel klaar. Eerst werd een gang gegraven in een spiraalvorm in de aarde. Met steenplaten werd deze gang versterkt en bedekt. De vorm van het slakkenhuis werd naar beneden toe uitgevoerd. In de punt van de schelp, die dus het diepste in de aarde gelegen is, werd een kamertje gemaakt met een punt in de bodem en stenen banken langs de cirkelvormige wand.

Ik loop mee in een processie van priesteressen. We gaan op onze knieën de spiraalvormige gang in en danken bij het binnengaan onze Moeder Aarde. In deze nederige houding kruipen wij naar het binnenste van het heiligdom. Daar gaan we op de banken zitten. Er brandt een klein olielampje en er zijn schapenvachten voor ons neergelegd. Onze wijze stamoudste begint met ijle stem te zingen. Wij volgen haar met incantaties die zich herhalen en herhalen tot we in trance komen. De hele nacht zullen wij hier bidden. In de punt van het spiraal brengen we de kracht bij elkaar van onze gezangen en gebeden als een gouden druppel in het slakkenhuis van ons vrouwenbewustzijn.

Het lampje gaat uit en we gaan door in het dragende duister van onze Moeder. Dan begin ik uit te dijen. Mijn bewustzijn begint buiten de vorm te treden. Ik word aarde. Ik word groter en groter in de aarde. Naar alle kanten strekt deze enorme kracht van Moeder Aarde zich uit. Dan voel ik dat mijn aandacht naar boven wordt getrokken en voel ik dat mijn bewustzijn naar de wortels van de planten en bomen gaat.

Ik zie de wortels van de olijfbomen, de abrikozen en de graanakker van ons dorp en ik weet dat dit mijn doel is om hen te laten groeien, met hun duizenden vertakkingen welkom te heten in mijn diepe aarde en hen werkelijk tot steun te zijn als in een moederschoot.

Als ik na uren in mijn bewustzijn kleiner word en terugkeer in de punt van de spiraal, besef ik dat onze stamoudste het lied weer zingt van het begin. Zij roept ons terug en ik voel voor het eerst weer de schapenvacht onder mijn handen. Het lampje is opnieuw ontstoken en onze schaduwen bewegen langs de wand. Wij houden elkaars handen vast en heffen een danklied aan voor de vruchtbaarheid van de aarde die wij hebben mogen voelen en ondersteunen. Onze oogst zal vast overvloedig zijn.

Terug in het heden

Ik hoor een paar steentjes vallen en daar komt mijn partner. In zijn hand heeft hij een paar witte schelpen die hij opgeraapt heeft. Wat een mooi cadeau om mee naar huis te nemen. Het raakt mij nu ik terugkom in deze wereld van vandaag.

Tot de volgende keer!

Roelien

Klik hier om naar de inhoudsopgave van alle reisverhalen te gaan.